Ik ben een ramp in het onthouden van verjaardagen. Zelfs mijn eigen verjaardagen, die ik van plan was te vieren, vergeet ik doorgaans. Een vorm van dementia precox? Ik vermoed van niet, want, voor zo ver ik me herinner (en dat is natuurlijk een bar slecht criterium in deze), vergat ik al sinds mijn vijfde of zo verjaardagen van alles en iedereen. Net zoals ik voornamen vergeet, zelfs van mensen die ik regelmatig zie. Ik ben gewoon overmatig verstrooid en vergeetachtig vermoed ik.

Want voor andere zaken heb ik dan weer een paardengeheugen. Voor de meest bizarre dingen overigens. Zoals een kaleidoskopische en fragmentarische hoop feiten uit de grote geschiedenis oersoep. Ten minste als ze maar met dans te maken hebben van ver of van dicht bij.

Zoals al vijf jaar uit deze blog blijkt. Want het is zo ver. Tadaaa! Vijf jaar! Deze blog verjaarde geruisloos afgelopen maand en bestaat ondertussen al 5 jaar. Dat is 190 post of bijna 40 per jaar en meer dan 5000 unieke bezoekers of bijna 70 per week. Met dank aan jullie, mijn allerliefste lezers en lezeressen. Er zit trouwens meer dan vaart in dit verhaal. De blog werd drie jaar geleden opgenomen in de bredere werking van de Dansant vzw. Die op haar beurt weer verder verankerd raakte in allerhande partnerschappen en activiteiten.

En zoals dat gaat met blogs die al een tijdje meegaan: ze raken een beetje in de war. In het begin maakte ik duchtig gebruik van allerlei tags. Zogezegd om mijn eigen blogberichten te ordenen. Helaas hield ik niet bij welke ik het meeste bezigde. Met een enorme totaal onbruikbare spagetti-hoop aan tag-lijnen tot gevolg.

Ook wisselde ik het oude blogspot platform (dat nog altijd online staat), voor een eigen wordpress-blog en dito URL. Met alle gevolgen van dien voor de lay-out en het gebruikte beeldmateriaal. Dringend tijd dus voor een grote opkuis operatie. Layout, foto’s, tags: alles wordt een keer grondig onder handen genomen de komende maanden. Zodat we er weer tegen aan kunnen voor een tijdje.

Op naar de 10!

Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Beeldgebruik: Jeroom op De Wild Site van Humo

Sport en politiek. Het juiste moment, gezien de actualiteit, om het daarover eens wat uitgebreider te hebben. Of is het dans en politiek? Dat laatste heeft ongetwfijeld het voordeel van de duidelijkheid. Dans was in het verleden, naast vanzelfsprekend frivool, wellicht het meest politiek bepalende kulturgut onder de maan denkbaar. Hofbaletten, roze baletten, etc. , je kunt het niet zo gek bedenken of het bestond, bestaat en zal altijd bestaan. Dans is – en de geschiedenis bewijst dat ten overvloedde – de rechtstreekse, maar o, zo, erotisch-manipulatieve artistiek beladen telefoonverbinding met de slaapkamers van machtshebbers op deze aardkloot. “Naar de pijpen dansen” is niet voor niets de ondubbelzinnige verwijzing naar deze reeds eeuwenoude constatie. Dans is namelijk het staande huis van de ultieme lichaamsbeheersing en muzikale harmonie. Aspiraties waar machtshebbers maar al te zeer in zijn geïnteresseerd. Projectie, luchtspiegelingen, verlangens, etc. geen emotioneel register dat dans niet bespeelt.

Nu is – en meningen kunnen daarover verschillen – het allerfrivoolste product dat ooit door een mensenbrein werd bedacht, naar mijn gevoel de waaier. De waaier, de luchtigste, stijlvolste, verukkuluke onzin ten voeten uit en één van mijn favoriete “guilty pleasures”. Ik wijdde er op deze blog reeds enkele bijdragen aan, maar de ultieme waaier-belevenis is toch wel het Fan Museum in Greenwich, London. We kwamen er dus niet voor niets even over de vloer. En wat bleek, tot mijn niet geringe verbazing? Dat er net een overzichtstentoonstelling klaar stond over de waaier als politiek propaganda instrument!

Vergeet affiches, film en twitter. In de 17de of 18de eeuw was je een politieke nobody zonder je eigen machtsgeile waaier. Bovenstaand exemplaar propageert bvb de geboorte van Le Duc de Bougogne, zoon van de ‘Grand Dauphin’, in 1682, in dit geval. De kleine dolfijn stierf ordinair aan de mazelen in 1712, net zoals zijn vrouw 6 dagen eerder en zijn oudste zoon 18 dagen later. Zijn jongste zoon overleefde de ziekte en zou later uitgroeien tot de fel onderschatte Louis XV. Een waaier die enige toekomstige tragiek in zich draagt. Je zou het ze niet nageven deze frivoolste aller koelte brengers. ‘T is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.