Heb ik het U al verteld? Ik ben al sinds mijn jonge jaren een grote fan van de Muppet Show. De reden daarvoor is niet ver te zoeken. De Muppet Show was de eerste televisieshow die ik mocht uitkijken voor het slapen gaan. We schrijven 1977 en thuis hadden we geen kleuren televisie, laat staan kabel of schotelantenne. Maar de Muppets waren wel beschikbaar en sindsdien ben ik dus verkocht.

Nu is dit natuurlijk geen toeval, maar ik herinner me levendig dat er toen regelmatig een ballroom – scène in voor kwam. Je hoort een zoetzemerig melodietje, enkele koppels met muppets dansen voorbij en af en toe blijft de camera hangen bij een koppel dat een one- of two-liner debiteert, genre:

Karakter 1: Ik heb nog een eitje met je te pellen

Karakter 2: Te laat. Ik had er vanochtend al één voor het ontbijt.

Of

Karakter 1: Dus zei ik tegen de ober: “Ober, er zit een vlieg in mijn soep!”. Waarop de Ober: “Shhh, niet zo luid. Anders wil iedereen er één!”

Karakter 2:

Wat hieraan zo fascinerend is? Dat de muppets van de ballroom-grap een genre maakten, dat sindsdien een eigen leven is gaan leiden. De dans-scène in Harry Potter stikt ervan, bvb, en als ik even nadenk, kan ik me moeilijk een dans-scène voor de geest halen, waar dit soort ‘as-matter-of-fact’ stijl – grapjes niet voorkomen.

Het hoog klassiek gehalte van deze scènes moet trouwens ook de makers van de show zijn opgevallen, zo erg zelfs dat ze een hele episode aan het genre wijdden. Episode 515, waarin Carol Burnett en gast-entrée maakt, is een soort parodie op ‘They Shoot Horses, don’t they?’ (ongetwijfeld één van de zwaarste films die ik ooit zag), waarbij Gonzo hoogst irritant loopt te wezen. Voortdurend “Jouza! Jouza! Jouza! brullend en fluitje blazend, overal en altijd doorheen. Het is zeker niet de beste show van de Muppets. Maar dit gezegd zijnde: het gaat toch maar weer lekker over ballroom dansen.

Beeldgebruik: Wikipedia Commons