We kwamen met de TGV in London Saint-Pancreas aan, zonder fietsen, want die mogen niet mee op een HST, en hoe dan ook zijn stationsbuurten voor een danshistoricus interessante plekken. Ik schreef al eerder dat de relatieve anonimiteit van de passant uitnodigd tot het zoeken van vertier. In stationsbuurten vind je dan ook doorgaans, en dat tot op vandaag de dag, een behoorlijk interessante concentratie van theaters, dancings, casino’s, bordelen, enz. Dat was in de 19de eeuw, toen stationsbuurten rond grote overkapte stations onstonden niet anders. En Euston Road is één van de oudste stationsbuurten ter wereld. Het eerste station ’tout court’ ter wereld was nl. Euston Road. De poortgebouwdjes die daarvan getuigen staan er trouwens nog altijd. Wie trouwens denkt dat men in Engeland zich meer gelaten laat aan erfgoed: het oudste stations ter wereld uit 1837 werd genadeloos gesloopt in 1960 ondanks enorm politiek protest.
Nu, met mijn intuïtie bleek nog enigszins te kloppen, vlak naast ons hotel bevond zich de Scala Club of London, niet te verwarren met het Scala Theater dat zich meer in het centrum bevindt. Het moet één van de oudste bewaard gebleven cinemazalen ter wereld zijn. De bouw ervan begon nog voor W.O.I en zoals toen gebruikelijk, werd het gebouw multifunctioneel als theater ingericht. De oorlog verhinderde de opening, die pas rond 1920 zou doorgaan. Tot in de jaren ’60 vonden er naast cinema voorstellingen ook concerten plaats en wie weet ook bals, zoals bvb in De Roma toen ook het geval was. Er is trouwens nog steeds een alternatieve ingang aan de zijkant waarvan je kunt vermoeden dat die naar de dancing in de basement leidde. O.a. De Rex in Antwerpen had ook zo’n basement dancing, net zoals vrijwel iedere cinema in die tijd.
Bron beeld & informatie:
Euston Road – Wikipedia Commons
Scala – Contains Moderate Perril