Categorie: Uncategorized

Afscheid van een episode

Beste lezer,

Bedankt om deze blog te bezoeken. Ik weet natuurlijk niet of u hier voor het eerst komt of u een regelmatige bezoeker bent geweest. Maar ik moet u wel informeren dat deze blog niet langer actief beheerd wordt. De vzw die de basis vormde voor deze blog, bestaat niet langer. Het is een afgesloten episode in mijn leven om dansant erfgoed op de kaart te zetten in Vlaanderen. Sinds deze blog begon in 2009 begon, veranderde er heel wat in erfgoedland. Van een relatief marginaal verschijnsel in de academische wereld, groeide het uit tot één van de meest besproken onderwerpen vandaag de dag. Als je vandaag een congres met danshistorici bezoekt ligt de gemiddelde leeftijd ongeveer 50 jaar jonger dan toen ik er voor het eerst mee begon. Er is dus hoop voor de toekomst van het vak. Ik hoop de vzw en haar meest zichtbare activiteit, nl. deze blog, positief heeft bijgedragen door kennis en inzichten te delen en uit te dragen. Deze blog blijft nog even online staan en ook het e-mail adres blijft nog tot zo lang actief. Het ga jullie goed en tot een andere keer.

Cor Vanistendael

Update 27/02/2022: naar aanleiding van het onverwachte overlijden van Dre Peremans Sr. op 26/02/2022 merkte ik dat mijn leesvoer sectie op deze website niet meer werkte. Ik heb alle artikels nu in pdf opgeladen en ze zijn weer downloadbaar zoals van ouds.

Terug van weggeweest (bis)

Goed voornemens zijn er om niet te worden nageleefd. Niet dat ik er daarom minder zal maken in de toekomst. Maar toch. Het is onderhand een maand of negen geleden dat ik me voornam om deze blog – die toen al twee jaar op apegapen lag en inmiddels drie – nieuw leven in te blazen.

En toch hoop ik dat het ditmaal anders zal lopen. De reden is simpel. Het doctoraat dat ik wilde afwerken is inmiddels afgerond en verdedigd. De titel werd behaald, de noodzakelijke artikels gepubliceerd. Hopelijk is de tijd nu echt rijp voor nieuwe uitdagingen.

Ik maakte ditmaal een lijstje van interessante topics, waarvan ik me voorneem ze één keer per zoveel weken op deze blog te posten. A propos: ik ging al meer dan een jaar geleden weg bij Facebook en kort daarna liep mijn smartenfoon twee maal achter elkaar tegen een updatefout aan. Het resultaat is de terugkeer naar een tweetal knopjesfoon in mijn leven (ik had een dual SIM, nu één nokia voor iedere SIM kaart één, een witte en een zwarte – zoiets als ying en yang) en geen gepieker meer over mobiele data of lege batterijen. Een nieuw leven met minder afleiding en FOMO. Ik kan het iedereen echt aanraden. Swipe minder en dans meer!

Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Het verhaal achter de foto

Het komt niet zo vaak voor dat iemand herkend wordt op een foto van 50 jaar geleden. Facebook is een daarin soms behulpzaam, zoals weer eens is gebleken. Enkele dagen nadat ik bovenstaande foto uit het archief van Charles Welis postte, belde Justine Bijloos me enthousiast op. Zij bleek de dame in het witte kleedje op de foto.

De foto werd gemaakt naar aanleiding van een twistwedstrijd die tussen oud en nieuw 1961 – 1962 doorging in De Corso en die zij toen won. Ze won die samen met haar broer (rugnummer 15) die we hier op de foto, helemaal rechts herkennen aan de bar boven in de Corso.

Enkele dagen geleden mocht ik even langskomen om het “echte verhaal” te horen van Mevrouw Byloos. Zij bleek samen met haar broer de onbetwiste twistkampioene van Leuven en omstreken in die jaren. Ze wonnen verschillende wedstrijden, onder meer die van de het Drukkersbal van ’62 zoals deze medaille getuigt.

Broer en zus Byloos leerden thuis dansen van hun moeder die zelf heel getalenteerd was. Ze volgden nooit elders dansles. Hun stijl was apart omdat ze synchroon exact dezelfde bewegingen met armen en benen maakten. Niemand anders deed of kon dat en zo sprongen ze er toch telkens weer uit.

Fotomateriaal: Justine Byloos, Charles Welis

Een oppperbest 2017 gewenst! (en vergeet niet op tijd te dansen)

Het is toeval natuurlijk, maar oudejaar is dit jaar een zaterdag, vandaar dat ik deze bespreking van één van mijn lievelingsfilms “Saterday Night Fever” tot nu heb uitgesteld. Op eerste gezicht lijkt deze disco hit film vooral te draaien om de “moves” en “routines” van John Travolta. De storyline is echter veel grimmiger en bovendien een stukje social geschiedenis om duimen en vingers van af te lekken.

De grap is dat de hele plot gebaseerd is op een fake artikel uit New York Magazine van 7 juni 1976 dat je nog altijd online kunt vinden. Het leest als een trein, maar de hele handel is compleet verzonnen. Het is in feite een fantasie van de auteur en gezien het “rituele” karakter van het dansen en het succes van de film achteraf, ook een beetje “invented tradition”. En dus de film werd een hit. Niet omdat iemand dit soort scènes ooit werkelijk had meegemaakt. Wel omdat het droom van een hele generatie voedde om dit mee te maken. Film is fictie, maar ook een eiland om naartoe te vluchten. Het is letterlijk een projectie. Een projectie van onze eigen verlangens.

Maar er zijn wel degelijk wat interessante raakpunten met de New Yorkse realiteit anno 1976. Het feit dat de stad een etnisch gesegregeerd was, zoals Brussel, Berlijn, Parijs of London vandaag. Want daarover gaat de plot mijn inziens in essentie: niet de stamrituelen, maar de stammentwisten. In deze gesymboliseerd in een etnisch dediferentiëerde disco cultuur. De finale, de wedstrijd wordt gewonnen door een Italiaan die er zijn buik van vol heeft. En diengevolge zijn troffee overhandigt aan wat volgens hem de winnaars zouden moeten zijn, nl. de beste dansers. En als dat “Spics” zijn, die hij even ervoor nog op hun bek sloeg, dan is dat maar zo.

Dat is zelfs niet eens zo romantisch als je zou denken. Het gaat in feite om oog voor het metier van een ander. Bij dans is dat overigens het enige wat telt: kunnen dansen. Misschien is het hoogst romantisch om dat te zeggen, maar er is weinig meer aan. Het is namelijk nogal direct. Natuurlijk telt de culturele en sociale setting, maar binnen die context is er weinig om van weg te lopen. Het is wat het is. No trumping. Ontken het en je komt in politiek stormweer terecht. Jammer dat politici nooit meer dansen vandaag. Het zou snel uit zijn met al die die onzin. Versailles revisited. Geen slecht voornemen voor het komende jaar: minstens één politicus leren dansen.