Viona Art liet ons het volgende bericht, dat wij met plezier delen met de goegemeente:

Kom naar de Belle Epoque picknick op 20 en 21 juli!

Dos je uit, kom flaneren in Belle Epoque stijl en feest mee. Op 20 en 21 juli vieren we het 170-jarig bestaan van ZOO Antwerpen met een Belle Epoque picknick. Herbeleef de nostalgische sfeer van weleer en kom genieten in de mooiste 19de eeuwse dierentuin ter wereld. Wij bieden historische dansles, steltlopers, nostalgische kinderspelen zoals zaklopen, bakschieten en croquet, een grimecaravan voor kids mét kapsalon, cava, oesters, een BBQ en een gratis Duvel apero (+18j) per bezoeker. Of smul je liever van een pomme d’amour of een suikerspin? Neem zeker je picknickdeken mee!

PRAKTISCHE INFORMATIE

zaterdag 20 en zondag 21 juli 2013

Voor de Belle Epoque picknick gelden de standaard toegangsprijzen.

(de zoo is open van 10u tot 19u)

VERKLEED WEDSTRIJD MET MOOIE PRIJZEN!!

Haal de kanten parasols, de lange handschoenen, de grote zwierige hoeden en de lange retrojurken tevoorschijn. Mannen hebben het makkelijker met een lang kostuumvest, een hoge hoed en wandelstok. Snuister op zolder of ga eens langs bij de Antwerpse afdeling van Huis Baeyens voor de ideale Belle Epoque-look.

Klik hier om de 10% kortingsbon van Huis Baeyens te downloaden.

Misschien win jij zo wel de ‘best verklede Belle Epoque man en vrouw verkiezing’. Er zijn leuke prijzen te winnen zoals een kastelenweekend voor 2 personen in het Shlosshotel Lerbach in Bergisch Gladbach, Duitsland. (Bekijk hier het wedstrijdreglement)

INSPIRATIE

Moodboard: geeft zo’n beetje een overzicht van de Belle-Époque mode tussen 1870 – 1914

Overigens vind je hier en hier  nog een leuke bijdragen van mijn hand ter verdere lectuur.

Praktische kledingtips:

Vrouwen:

– Kleuren: wit, crème, lichte pastelkleuren voor de zomer
– Uitbundige bloezen met hooggesloten, opstaande kragen, pofmouwen, kanten rushes en appliques
– Grote tot héél grote zwierige hoeden versierd met enorme struivogelveren, kanten lintjes en bloemen
– Ingesnoerde taille of optisch effect van een smalle en geaccentueerde taille door een mooie ceintuur of breed lint met een grote strik achteraan
– Lange rokken die onderaan breed uitwaaieren en/of zelfs een sleepje hebben
– Parasol of paraplu in kant, gecrocheteerd, zijde of beschilderd papier (Japanse of Chinese parasols)
– Handschoenen! Lange operahandschoenen of kanten handschoentjes
– Klein elegant handtasje aan een lang lint of ketting (“reticule”)
– Grote excentrieke sjaals met lange franjes die nonchalant worden gedragen
– Juwelen: hele lange parelkettingen, los rond de nek of een mooie broche op de kraag van de blouse

Mannen

– Hoge hoed of bolhoed
– Witte hemden met hooggesloten kragen
– Jabot: een nonchalant of net heel precies gestrikt breed lint dat rond de nek wordt gedragen in plaats van een das. Hiervoor kan je een lang stuk mooie stof gebruiken (bijvoorbeeld 20cm breed en 150cm lang). Sla dit rond je nek, onder de kraag van je hemd en maak een mooie strik vooraan
– Aanpassende gillet
– Lange kostuumvest
– Handschoenen
– Wandelstok of “batôn”
– Mooi opgepoetste schoenen

Jongens

– Mooie lange of korte broek, een wit hemd, eventueel een gilet of bretellen
– Een mooi breed lint, net zoals papa, rond de nek met een losse strik vooraan
– Witte kousen en nette schoenen

– Meisjes

– Witte zwierige jurken. Andere lichte kleuren of zelfs ruitjes kunnen ook
– Bloemen, vlechten en/of krullen in het haar of een leuke rieten zomerhoed versierd met linten en bloemen
– Een mooi breed, lang lint in de taille geknoopt met een mooie strik achteraan
– Witte sokjes en fijne schoentjes (zoals bijvoorbeeld ballerina’s)

Aanbod/animatie (gratis)

Historische dansles
Steltlopers
Nostalgische kinderspelen
Kindergrime met kapsalon

Eten en drinken (niet inbegrepen)

Cava en oesterbar
Barbecue
Nostalgische lekkernijen
1 gratis Duvel apero per bezoeker (+ 18j)

 

 

In de sector die het meeste bijdraagt tot het Bruto Binnenlands Geluk zijn heel wat ondernemers actief die niet zo vaak het voetstuk krijgen dat ze verdienen. Cristoph van La Machine à Recoudre le Temps is één van hen. Ik wijdde al enkele bijdragen op deze blog aan hem en zijn uitzonderlijk talent. Maar soms groeien hobbies uit tot je inkomen. Ik kan daar van meespreken. Ook ik maakte van mijn passie voor geschiedenis en erfgoed mijn beroep. Omdat het niet anders kon, omdat dit eten en drinken voor mij is, kortom het leven zelve. Zo ook voor Cristoph met zijn passie voor historische kostuums en baljurken. Ik wens hem alle succes toe. Wie plannen heeft om te trouwen in een authentiek kostuum, of als dansgroep net dat extra classy wil: voortaan maar één adres!

La Machine à Recoudre le Temps
ossenstraat 104 9000 Gent
00 32 (0)499 417 966
lamachinearecoudreletemps@hotmail.com
BTW: BE 0416 711 912

http://lamachinearecoudreletemps.tumblr.com/

Na een dag of twee in Edinburgh besloten we toch eens een trip te wagen naar de zusterstad even verderop – Glasgow. Twee erg verschillende steden zijn dat. Je kunt het vergelijken met de verschillen tussen Antwerpen en Brussel. Glasgow is meer de creatieve hoofdstad, met traditioneel een erg druk uitgaansleven, veel cinema’s, dans- en concertzalen. Edinburgh is statiger, een echte hoofdstad. We bezochten er het National Piping Center, wat een ontgoocheling werd en het Mackintosh house, wat een openbaring bleek. Daarnaast flaneerden we vooral ook veel rond langs de ‘red stones’ – victoriaanse panden met rood natuurstenen gevels met zo’n typisch Britse kelder belle -étage, dorische of andere zuiltjes voor het portiek en achteraan een wolk van een tuin.

Zodoende slenterden we achteloos langs de Sauchie Hall Street waar de ABC – O² zaal ligt te pronken. Meteen ging bij mij zesendertig alarmbellen af. Dit zou dus wel eens van die zeldzame intakte theaterzaal – annex dancing kunnen zijn. Ik had namelijk ergens gelezen dat die nog bestaan in Groot Brittannië  Half als monument, half als actieve concertzaal houden ze daar enkele pronkstukken van de populaire danscultuur in stand, zonder dat het per se opera’s hoeven te zijn. Mijn intuïtie bleek niet echt te kloppen, maar toen we vol verwachting de drempel overstapten – de entree zag er alvast veelbelovend uit – werden we prompt tegen gehouden door een veiligheidsagent. ‘This is venue, Sir’ – “Dit is wel een concertzaal hoor! – er gaan hier straks concerten door, dus mag niemand binnen tijdens de opbouw.”

Maar wat onze mond vooral deed openvallen van verbazing, was wel het gesprek dat zich tussen ons en die veiligheidsagent ontspon. Toen ik de man vertelde over mijn passie voor oude danszalen, begon hij prompt alle fasen van gebruik op te sommen: gebouwd in 1892 als overdekte dierentuin, dan vanaf de jaren ’20 een soort skating ring voor rolschaatsers en daarna cinemazaal. Sinds de jaren ’80 in handen van 0² als concertzaal. Ik wil in geen geval veiligheidsagenten in het algemeen onderschatten, of me geringschattend over deze zeer nuttige beroepscategorie uitlaten, echter, ik denk dat je in België en misschien wel zowat overal ter wereld, niet zo’n boeiend gesprek over bouwgeschiedenis zou krijgen wanneer je net bent betrapt. We waren echt wel even van onze melk van ’s mans natuurlijke vriendelijkheid en eruditie. Voor de rest: de gewone een beetje afschrikwekkende gorilla-achtige spiermassa met kort haar en allerlei vechttuig aan z’n riem. Keeping up appearances!

Deze ervaring indachtig bezochten we in de namiddag uitgebreid het gloednieuwe Riverside Museum. Zo’n typisch stuk ‘landmark’ architectuur (van Zaha Hadid) al moet ik toch toegeven dat het spektakel gehalte in dit geval wel ondergeschikt blijft aan de museale functie. En dat is een overwinning op zich, denk ik dan. Het is zelfs zo on-spectaculair dat, toen ik er langs fietste een paar weken ervoor, onder weg naar Loch Lomond, ik eerst meen te hebben gedacht dat het een soort supermarkt was. Wellicht door de enorme parkeervlakte vooraan het gebouw, waar geen auto’s op stonden. Bij nader inzien is het een logisch opgebouwd waarbij gedeeltelijk het Denemarken concept (Kop – Romp – Lijf- indeling) werd gevolgd met een indrukwekkende klimaatschil er omheen en aan de binnenkant een gigantische maar zeer bruikbare museale ruimte.

O wat houden wij toch van die Britse musea! Om te beginnen zijn ze gratis. Maar dan: wat een intelligente opbouw en interactieve mogelijkheden. Of je nu 6 of 66 of 96 bent, je kunt je net zo goed amuseren. Letterlijk voor elk wat wils: voor elke leerstijl, voor iedere leeftijd. Geweldig. Het kost misschien een duit als investering, maar je bent wel voor een jaar of 10 op je gemak. Tijdelijke tentoonstellingen: nooit van gehoord. Scherp uitgetekend profiel voor ieder onderdeel? Vergeet het. Alles door en naast elkaar. En vooral veel van alles. Niet 1 stoomlocomotief in al zijn glorie, maar 10. Niet 1 old timer, maar 300, enz. Maar alles met een fantastisch verteld verhaal erbij: authentiek, multimediaal, erudiet, grappig, enz.

Om evidente redenen kon vooral de dubbeldek tram mij bekoren, waaraan op ingenieuze wijze het verhaal van het uitgangsleven was gekoppeld. Door een scherm met beelden van danszalen met dansers, interviews met ooggetuigen en dan ronddraaiende prinsessenjurken uit de jaren ’40, ’50 en ’60. Heerlijk en bovendien zo herkenbaar. Ook uit het dansant onderzoek bleek hoe belangrijk trams waren voor de Antwerpse jeugd van de jaren ’30, ’40, ’50. Men kon toen enkel ‘deftig’ gekleed, in pak en das dus of met versgestreken jurk en perfecte hakjes op stap. Dus fietsen was uitgesloten en een auto of taxi was natuurlijk veel te duur. Dus ging men per tram . Wat ontegenzeggelijk als voordeel voor de ouders had, dat je op tijd thuis moest zijn. Namelijk voor de laatste tram.

Na een middel – zware bergetappe (Tyndrum – Oban) op dag 3 van onze epische fietsreis, kwamen we aan in het prachtige Oban. Ik weet niet hoe Britten – pardon – Schotten het voor mekaar krijgen, maar dit soort kuststadje is redelijk uniek en ondenkbaar op het continent. Op urbanistisch vlak vooral. De hoofdweg vanuit Glasgow & Edinburg loopt namelijk gewoon dwars door het centrum langs de kade. Wat leidt tot de nodige drukte met trucks en vans en wat dies meer dat helemaal niet aan een romantische kade bij de zee thuishoort. Naar het schijnt – dat beweerde mijn echtgenote toch – ligt er rond Oban een belangrijk natuurgebied en kan daardoor geen ringweg om het stadje heen worden aangelegd. Niet dat ik tegen natuurbescherming ben, maar ik kan me niet goed voorstellen dat al dat verkeer – naast wellicht storend voor allerlei vogels enzo – echt gezond is voor de plaatselijke bevolking. Maar soit, dan moet ze die dekselse auto’s maar afschaffen. Zou trouwens ook veel aangenamer zijn voor ons, de fietsers.

Nu is Oban ook het thuisland van Skippenish Ceilidh house (lees: keeli) een waar instituut dat zijn gelijke niet kent deeszijds het kanaal. Een heuse Boombal keet op commerciële leest geschoeid (blijven lezen vooral, managers van Boombal). Eerder een discotheek in feite, maar dan met live folk muziek. De Schotten denken dat die muziek en bijbehorende dansjes typisch Schots zijn, maar ik heb daar de nodige twijfels bij. Het leken me toch eerder algemeen-pan-europese afgeleiden te zijn van de contradanse/quadrille strekking. Maar goed, ondanks dat: populair! Niet normaal. De hippe chicks van Oban en ommelanden stroomden er – die ene avond dat wij er vertoefden althans – met hele horden tegelijk toe en dansten zich in het zweet. De zaak is zelfs zo berucht in het Westen van Schotland dat je hun CD’s voor een prikje kunt kopen in ieder zichzelf respecterend postkantoor.

Wat meteen een ander wat meer verontrustende vaststelling met zich meebrengt. De Schotten zijn vandaag de dag extreem bezig met identiteit en nationalisme. Heus, de situatie daar is echt niet te vergelijken met hier ten lande. Volgend jaar wordt namelijk een referendum gehouden over hun onafhankelijkheid en dus gaan sommigen vol aan de bak. Wat af en toe echt groteske proporties aanneemt. Zoals radio uitzendingen met militair aandoende marsmuziek, afgewisseld met volksdansdeuntjes en haat – preken. “Radio Milles Collines” is in dit geval een wel zeer toepasselijke naam gezien het heuvelachtig karakter van het landschap in West – Schotland, waar ik het ongenoegen mocht beleven deze onzin te moeten aanhoren terwijl ik stond te douchen onder een luid in het rond schallende speaker.

Wat het verschil is tussen een gemiddelde Schot, Een Brit, een Portugees of een Zweed is me, afgezien van de taal, niet erg duidelijk, maar blijkbaar verdient het zoeken van de nodige verschillen aandacht en energie vandaag de dag. Identiteit blijft – voor mij althans – bovenal een hoogst individuele zaak en geen collectieve. Gelukkig voor mij en u is intelligentie dan weer eerder een collectief gegeven. Alleen weten de Schotse nationalisten niet. Gelukkig maar. Terwijl zij elk voor zich zich een collectieve waan-indentiteit bij elkaar te fantaseren, kunnen wij samen intelligentere dingen bedenken rustig verder nippen van onze single malt. Een hele geruststelling.