Neem ik vol goeie moed de taak om voor deze blog elke week iets te maken weer op. Er zullen, gezien het lange genezingporces dat mij te wachten staat, gaten vallen, dat weet ik, maar toch ga ik er voor. Deze keer wil ik uw aandacht vestigen op de foto die boven deze blog prijkt. U ziet een krammikelige piano en een bankje staan in een nogal onwezenlijk landschap, dat, bij nader inzicht een ruïne blijkt te zijn.

Het beeld is om diverse redenen niet toevallig gekozen. Om te beginnen is het een detail van een anoniem Sofiënsaal in Wenen. Deze wereldberoemde danszaal was het toneel van heel wat historische bals en platenopnamen (o.a. Weense Walsen o.l.v. Von Karajan (voor Deutsche Gammophon), op 16 augustus 2001 brandde het gevaarte af.

Nu is het voor erfgoed gebruikelijk om in min of meerdere mate in staat van verval te verkeren. In dit geval is het echter het verval dat haast deel begint uit te maken van het erfgoed. Typisch Weens en een beetje decadent zou je kunnen zeggen. Er is ondertussen zelfs een soort ‘reddingsgenootschap om de ruïne te redden’ in het leven geroepen.

Merkwaardig om weten is het feit dat deze balzaal in feite ook een zwembad was. In de zomer kon men er zwemmen (de piano staat dus in feite op de bodem van een badkuip) en in de winter, wanneer het te duur werd om het zwemwater op te warmen, legde men een zwevende houten dansvloer aan boven op het zwembad. Naar het schijnt gaf de holle kuip een extra akoestische dimensie aan het dansen…

Update 16/07/2014: het beeld bovenaan dit artikel prijkte vroeger als een soort ‘header’ boven mijn oude blog