Wanneer je als danshistoricus een inleiding als deze leest, dan ben je meteen verkocht:
“Met hoeveel zouden ze zijn, al die Vlamingen die sedert het einde van WO 2 ooit plezante (nachtelijke) uurtjes op de tonen van vrolijke hits, zeemzoete ballades of opzwepende muziek in dancings hebben doorgebracht ? De één flamboyant en bijna even getalenteerd als Fred Astaire en Ginger Rogers, de andere als eeuwig muurbloempje of met een wat onwennig “maar-waar-moet-je-anders-heen-op-een-weekend” gezicht… Hoeveel aasden er wel niet ooit met wild kloppend hart op de felbegeerde handtekening van de één of andere Vlaamse of buitenlandse artiest ? Met hoeveel zijn ze wel niet, die er hun eerste slow dansten, of er misschien zelfs een levenspartner leerden kennen ? En omdat elke medaille nu eenmaal een keerzijde heeft… Hoeveel hebben er wel niet ooit wat te veel gedronken, leren roken of “iets sterkers” te gebruiken ? Om nog maar te zwijgen van de kemphanen die er om een niemendal of om de gunsten van een “belle of the ball” hebben gevochten, of de ongelukkigen, die na het uitgaan in een ongeval betrokken zijn geweest…”
Deze heerlijke tekst vormt de inleiding op een tweetal artikels over “Dancings in Vlaanderen” die een bijzonder geslaagde introductie vormen op het uitgangsleven na WO II. Als dusdanig sluit dit soort artikels bijzonder goed aan bij de inhoud van deze blog. Zo zeer zelfs dat je van een soort ‘zielsverwantschap’ kunt spreken. In Engelstalig blogland werken dit soort sites veel meer samen en misschien zou dat wel leuk kunnen zijn. Artikels uitwisselen van tijd tot tijd. Samen artikels schrijven, ervaringen uitwisselen of inzichten delen. Misschien één van de goede voornemens voor 2014?
Wordt ongetwijfeld vervolgd…
Bron beeld: Retroscoop