Wie regelmatig naar folkbals gaat, kent wellicht de maandelijkse Quiemada’s die in het Volkshuis van Sint-Gilles worden georganiseerd door Muziekpublique en Frisse Folk. Het balzaaltje in de nok van het gebouw is heel mooi gerenoveerd, maar heeft soms last van overhitting wanneer het bal goed op gang is. Meestal is het er ook nogal krap wegens de uitstekende programmatie en de leuke Brusselse sfeer.

Maar misschien heb ik bij deze een alternatief gevonden voor deze kleine ongemakken. Recht tegenover de deur van het Volkshuis ligt namelijk nog een andere authentieke balzaal in Moorse stijl van Bouwmeester Guillaume Segers uit 1905. De zaal is zo uniek, dat ze in 1997 bij ministerieel besluit werd beschermd. Helaas is ze ook wat vervallen en blijft de restauratie voorlopig uit. Maar zoals dat wel vaker gaat: misschien is precies het organiseren van een bal in zo’n zaal de sleutel om dit dossier te ontsluiten en weer onder de aandacht te brengen. Ondertussen kunt alvast genieten van deze interieurfoto.

Toen ik een paar weken geleden de 2de straalschijf van folkgroep Embrun in handen kreeg, werd mijn aandacht getrokken door de foto’s aan de binnenkant van de CD hoes. Die bleken allemaal genomen tijdens een optreden in het Nederlandse Enschede. De impressies van dat concert moeten de jongens van Embrun bijgebleven zijn, want de volledige fotoschoot van de Cd is eraan gewijd.

Ik kan me dat levendig voorstellen. Een intakt interieur van een echte oude danszaal van ca 1890 kom je niet elke dag meer tegen vandaag de dag. Ze worden namelijk meestal gesloopt voor je er erg in hebt. Het was bovendien één van de laatste optredens in de oude danszaal van de oude schouwburg van Enschede. Helaas, kan ik nu wel zeggen. Als ik dit artikel mag geloven zou het interieur van deze zaal plaats moeten ruimen voor één of ander virtueel kenniscentrum. En ik die dacht dat men in Nederland veel intelligenter met hun erfgoed omsprongen.

Zoals hieruit blijkt, vertonen onze beleidsmakers blijkbaar dezelfde blinde vlek. Je kunt zelfs beter spreken van een gebrek aan visie op stedelijke centra in het algemeen. Men klaagt voortdurend dat onze binnensteden geen bruisend leven meer hebben na de kantooruren. Maar tegelijkertijd sluit men wel die laatste zaaltjes waar het gezellig toeven is bij goede, niet te luide muziek die niemand stoort. Waar een publiek met de fiets, het openbaar vervoer of te voet naar toe kan. Waar een vreedzame coëxistentie mogelijk is tussen bewoning, muziek en locale economie. Men zou misschien soms wat kleinschaliger moeten leren denken. Of laat ze eens hier in Antwerpen naar De Roma of in Sint – Niklaas naar De Casino komen kijken voor inspiratie.