Het komt niet vaak voor dat je in je eigen stad een nog redelijk intakte danszaal aantreft. Ze was me eerst niet opgevallen moet ik eerlijk bekennen. Want ik had al een keer grondig gezocht. Ten minste dat dacht ik toen ik me voor een paar dagen op het stadsarchief van Leuven stortte om uit te zoeken wat er zoal over danscultuur te vinden was. Mijn collega danshistoricus Staf Vos had me al een tijd terug een aantal interessante tips gegeven in verband met vergunningsdossiers voor danszalen. Zijn onderzoek in functie van het zeer lezenswaardige “Veel volk verwacht. De populaire muziekcultuur in Vlaams-Brabant sinds 1800” had hem op het spoor gezet. Inderdaad, danszalen moesten (en dat moeten ze nog steeds) een vergunning krijgen van het stadsbestuur. Op basis van mijn verder onderzoek ontwikkelde ik in 2013 een danswandeling, die inmiddels al een paar keer langs de Leuvense danszalen van welleer trok.

Door dat ondezoek wist ik dat het laatste stukje Diestsestraat, vlak bij het station tot in de jaren ’50 op zijn minst een drietal danszalen moest hebben geteld. In de maanden voor de danswandeling ging ik natuurlijk een paar keer kijken naar die plek. Als ervaren danszaal-spotter weet je dan: ik zoek een redelijk breed én diep perceel waarop een bouw past met minstens drie traveeën. Danszalen waren destijds namelijk meestal achter een groter café gelegen en hadden een aparte ingang. Dus: 1 travee ingang danszaal, 1 travee ingang café en minstens 1 travee (maar meestal 2) voor de ramen van het café. In die buurt heb je kandidaten genoeg voor een dergelijk perceel: het fitnesscentrum, de aveve (nieuwbouw, dus gesloopt wat er stond), dansatelier Marleen Sempels en verder wat toen nog een leegstaand pand was met een gevel die vaagweg aan een oude cinemazaal deed denken. Wat op zich opnieuw een aanwijzing kon zijn voor een oude danszaal. In de jaren ’30 tot en met ’50 werden heel wat danszalen omgebouwd tot wijkcinema. Maar deze gevel was overduideljk een nieuwbouw, wellicht omdat het oorspronkelijke pand tijdens de eerste en of tweede wereldoorlog door oorlogsschade was vernield. De panden in die buurt dragen namelijk allemaal de gevelsteen van de heropbouw na de Brand van Leuven, maar net deze gevel niet.

Tot ik er recent, de pop-up kringwinkel van het Spit binnenstapte. Mijn vrouw had via de plaatselijke krant opgevangen dat deze nieuwe winkel in een oude danszaal gevestigd was. Dat bleek inderdaad het geval te zijn. Danszaal Corso was er ooit gevestigd, een naam die in het geheugen van heel wat Leuvenaars gegrift staat. Hoe het nu precies zit met de bouwgeschiedenis van deze zaal is nog niet helemaal duidelijk. Het is een vreemde mengeling tussen een moderne voorgevel die ik eerder na wereldoorlog twee schat op dit moment, en een interieur dat zowel moderne als oudere elementen bevat. De prachtige rozetten (letterlijk: het zijn rozen) lijken eerder uit de belle-époque te stammen. Hoewel precies dateren lastig kan zijn zonder bewijs op papier. Het ambacht om dergelijke moulures en schilderijen te maken werd nog erg lang in de vakscholen aangeleerd en ook zeker tijdens het interbellum nog vaak toegepast. Aan de andere kant valt meteen de “theatermond” op met luifel. Het is vrij zeker een toevoeging in beton achteraf. Ze kan evengoed gediend hebben voor een orkest als voor een orgel als voor een cinemaprojectie. Het is dus niet goed uit te maken hoe oud het is, maar ze is wellicht een stuk recenter dan de rozetten. Het is dus een beetje een puzzel, kortom een interessante casus die ik best wel wat verder zou willen verkennen. Al was het maar omdat ik er natuurlijk altijd van droom om nog een keer een bal te organiseren op zo’n historische dansplek. Wie weet lukt dat deze keer ook. Erfgoeddag is niet ver meer weg…

Wordt ongetwijfeld vervolgd…