Het is toeval natuurlijk, maar oudejaar is dit jaar een zaterdag, vandaar dat ik deze bespreking van één van mijn lievelingsfilms “Saterday Night Fever” tot nu heb uitgesteld. Op eerste gezicht lijkt deze disco hit film vooral te draaien om de “moves” en “routines” van John Travolta. De storyline is echter veel grimmiger en bovendien een stukje social geschiedenis om duimen en vingers van af te lekken.
De grap is dat de hele plot gebaseerd is op een fake artikel uit New York Magazine van 7 juni 1976 dat je nog altijd online kunt vinden. Het leest als een trein, maar de hele handel is compleet verzonnen. Het is in feite een fantasie van de auteur en gezien het “rituele” karakter van het dansen en het succes van de film achteraf, ook een beetje “invented tradition”. En dus de film werd een hit. Niet omdat iemand dit soort scènes ooit werkelijk had meegemaakt. Wel omdat het droom van een hele generatie voedde om dit mee te maken. Film is fictie, maar ook een eiland om naartoe te vluchten. Het is letterlijk een projectie. Een projectie van onze eigen verlangens.
Maar er zijn wel degelijk wat interessante raakpunten met de New Yorkse realiteit anno 1976. Het feit dat de stad een etnisch gesegregeerd was, zoals Brussel, Berlijn, Parijs of London vandaag. Want daarover gaat de plot mijn inziens in essentie: niet de stamrituelen, maar de stammentwisten. In deze gesymboliseerd in een etnisch dediferentiëerde disco cultuur. De finale, de wedstrijd wordt gewonnen door een Italiaan die er zijn buik van vol heeft. En diengevolge zijn troffee overhandigt aan wat volgens hem de winnaars zouden moeten zijn, nl. de beste dansers. En als dat “Spics” zijn, die hij even ervoor nog op hun bek sloeg, dan is dat maar zo.
Dat is zelfs niet eens zo romantisch als je zou denken. Het gaat in feite om oog voor het metier van een ander. Bij dans is dat overigens het enige wat telt: kunnen dansen. Misschien is het hoogst romantisch om dat te zeggen, maar er is weinig meer aan. Het is namelijk nogal direct. Natuurlijk telt de culturele en sociale setting, maar binnen die context is er weinig om van weg te lopen. Het is wat het is. No trumping. Ontken het en je komt in politiek stormweer terecht. Jammer dat politici nooit meer dansen vandaag. Het zou snel uit zijn met al die die onzin. Versailles revisited. Geen slecht voornemen voor het komende jaar: minstens één politicus leren dansen.
